Ik begon zelf met fietsen als “extra cardio”, gewoon om wat conditie bij te houden in de zomer. Maar wat me verraste ? Hoeveel beter mijn balans werd. Vooral bij stops en starts – waar je die microseconden nodig hebt om niet te wiebelen. Als je trouwens meer wil weten over trainingsvormen op de fiets, kijk eens op https://www.faire-du-velo.fr – daar vind je massa’s tips over hoe je slim kunt fietsen zonder jezelf over de kop te trappen.

Waarom fietsen werkt voor hockeyspelers

Fietsen dwingt je lichaam om voortdurend micro-aanpassingen te maken. Elke helling, elke windvlaag triggert je core-spieren om in balans te blijven. Dat is goud waard voor hockey. Want wat doe je op het ijs ? Precies hetzelfde – stabiliseren, corrigeren, reageren. Alleen glijd je daar over een glad oppervlak met scherpe schaatsijzers onder je voeten.

Bovendien train je op de fiets precies die spieren die je bij hockey soms overbelast : de quadriceps, bilspieren en kuiten. Het verschil ? Je doet het zonder die harde impact van het ijs. Je gewrichten zijn je dankbaar.

Een concreet voorbeeld : fietsen in intervallen

Ik heb het zelf getest : 30 minuten intervaltraining op de fiets, drie keer per week. Denk : 1 minuut stevig trappen, 2 minuten rustig rollen. Resultaat ? Mijn starts op het ijs zijn explosiever geworden. En mijn evenwicht, vooral bij bodychecks of duels langs de boarding, is véél stabieler. Geen wankelende knieën meer bij een tackle. Nou ja, meestal dan.

Een extra tip : probeer ook eens off-road te fietsen. Gravelpaden of lichte bospaden dwingen je om constant je gewicht te verplaatsen. Dat gevoel van “zoeken naar balans” is precies wat je later helpt bij scherpe bochten op het ijs.

Balans = vertrouwen

Wat ik misschien nog het mooiste vind : fietsen geeft je een soort rust in je lichaam. Als je weet dat je stabiel staat, durf je meer. Je durft harder te gaan, scherper af te snijden, sneller te reageren. En dat vertrouwen – dat mentale stukje – is vaak wat het verschil maakt tussen een gemiddelde speler en iemand die echt opvalt.

Tot slot

Dus ja, als iemand zegt dat fietsen “geen echte hockeytraining” is… laat ze maar praten. Jij weet beter. Fietsen is de stille kracht achter balans, stabiliteit én herstel. En eerlijk, er is niets fijner dan na een intense training even lekker de benen los te trappen met de wind in je gezicht.

Probeer het een paar weken, kijk wat het met je doet. En vertel me vooral : voel jij ook dat verschil op het ijs ?

Voor we in de spierverbranding duiken : snelheid op het ijs begint niet op het ijs. Gek hé? Veel spelers denken dat ze alleen maar moeten schaatsen om sneller te worden, maar de waarheid is dat krachttraining op het droge minstens even belangrijk is. Denk aan sprongen, explosieve sprints en core stability. Op https://echosvelo.net vind je trouwens interessante tips over explosieve beenkracht (ja, zelfs al gaat het daar over fietsen – dezelfde spieren spelen mee !).

1. Plyometrische oefeningen : de turbo voor je benen

Als je ooit een teamgenoot hebt zien afzetten met zo’n “boem !”-energie bij elke stride, dan weet je wat plyometrie doet. Springoefeningen zoals box jumps, skater hops en split lunges trainen die snelle spiervezels die je nodig hebt om explosief te starten of plots te versnellen. Persoonlijk vind ik “skater hops” de leukste : het voelt bijna alsof je op droog ijs schaatst, en na twintig seconden voel je je dijen branden – heerlijk.

Let wel : kwaliteit boven kwantiteit. Tien goeie sprongen met volle focus zijn beter dan dertig halfbakken pogingen. En neem rust tussen de sets, anders train je uithouding in plaats van explosiviteit.

2. Sprinttrainingen : snelheid is een spier

Oké, sprinten op ijs is niet hetzelfde als sprinten op een atletiekbaan, maar de logica blijft dezelfde. Je wil leren hoe je kracht omzet in snelheid. Probeer eens intervalsprints: 5 seconden voluit, 25 seconden rust. Herhaal dat acht tot tien keer. Dat lijkt weinig, maar geloof me, je hartslag schiet omhoog als een raket.

Een leuke variant is de resistance sprint met een parachute of elastiek – ja, echt, dat werkt. Je leert krachtig afzetten zonder snelheid te verliezen. En wanneer je daarna zonder weerstand schaatst, voel je je lichter dan ooit. Pure magie.

3. Core & stabiliteit : de vergeten pijler

Veel spelers trainen hun benen tot ze niet meer kunnen, maar vergeten hun core. En dat is jammer, want elke beweging op het ijs begint vanuit je romp. Planken, zijplanken, medicine ball twists – dat zijn je nieuwe beste vrienden. Zet bijvoorbeeld 3 sessies van 10 minuten per week in je schema, en je zult merken dat je schaatsbochten stabieler en soepeler aanvoelen.

Tip van mij : doe je coretraining op een instabiele ondergrond, zoals een BOSU-bal. Dat imiteert de instabiliteit van het ijs verrassend goed.

4. Krachttraining : pure power in je afzet

Wil je echt verschil zien in je schotkracht en je afzet ? Dan kom je niet rond krachttraining. Squats, deadlifts, step-ups met gewicht – klassiekers die werken. Begin rustig, met focus op techniek. Daarna mag het zwaarder. Persoonlijk werk ik graag in cycli van 6 weken : de eerste weken focus op volume (meer herhalingen), daarna op intensiteit (meer gewicht, minder herhalingen). Die afwisseling houdt je lichaam alert en voorkomt blessures.

En geloof me : het moment dat je op het ijs merkt dat je moeiteloos door een duel glijdt waar je vroeger struikelde… dat is goud waard.

5. Schaatstechniek : alles draait om efficiëntie

Je kunt nog zo sterk of snel zijn, als je techniek niet klopt, blijft er energie verloren gaan. Vraag eens aan een coach om je afzet en houding te analyseren. Kleine aanpassingen – zoals je kniehoek of je schouderlijn – kunnen een wereld van verschil maken. Ik heb ooit een speler zien verbeteren met 0,3 seconden op 30 meter enkel door zijn heuphoek aan te passen. Ongelooflijk, maar waar.

Tot slot : trainen is goed, slim trainen is beter

Het geheim van snelheid en kracht in ijshockey zit niet in eindeloos zweten, maar in gericht werken. Wissel af tussen kracht, explosie en techniek. En luister naar je lichaam – rustdagen zijn geen teken van zwakte, maar van verstand.

Dus, wat ga jij morgen doen ? Een paar skater hops in de tuin ? Of misschien die sprintparachute eindelijk eens proberen ? Wat het ook is, begin gewoon. Want elke seconde die je sneller bent op het ijs, heb je zelf verdiend.

Ik heb zelf ooit een training in Eindhoven gespeeld met een helm die een maat te groot was. Fout nummer één. Na drie shifts zat ik met een bonkend hoofd en een vette kras op m’n jukbeen. Sindsdien, geloof me, ik check álles voor ik de schaatsen aantrek. Trouwens, voor wie echt tot in de details wil gaan over hockeymateriaal (ook voor veldhockey trouwens), neem eens een kijkje op https://gazonsport.com – ze hebben verrassend goede gidsen en tips over sportuitrusting in het algemeen.

De basics : zonder dit ga je niet het ijs op

• Schaatsen : logisch, maar onderschat het niet. De juiste maat en goed geslepen messen maken letterlijk het verschil tussen soepel glijden en continu wankelen. Ik slijp ze zelf om de twee à drie weken – tenzij ik veel buiten speel, dan wat vaker.
• Helm met vizier of kooi : bescherming boven alles. Een tik van een puck (die tot 160 km/u kan gaan !) wil je echt niet in je gezicht krijgen.
• Bitje : klein maar essentieel. Ik heb ooit iemand zijn voortand zien verliezen door een hoge stick… sindsdien draag ik er altijd één, ook op training.
• Handschoenen : ze moeten soepel genoeg zijn om goed te kunnen stickhandlen, maar stevig genoeg om je knokkels te beschermen. Nieuw paar ? Verwacht dat ze een paar trainingen nodig hebben om echt “eigen” te worden.

Bescherming : beter een zweetdruppel dan een blauwe plek

IJshockey zonder bescherming is als autorijden zonder gordel. Echt niet slim. Dus ja, het is wat gedoe om alles aan te trekken, maar als je ooit een bodycheck in de ribben hebt gehad zonder borstbeschermer, dan weet je waarom het de moeite waard is.

• Schouder- en borstbeschermer : vangt klappen op bij duels of valpartijen.
• Elleboogbeschermers : want bij een val zijn het vaak je armen die eerst het ijs raken.
• Broek (of girdle): met padding rond heupen en dijen. Let erop dat de taille goed aansluit ; te los = glijden, letterlijk.
• Scheenbeschermers : die puck komt sneller dan je denkt. En ja, zelfs door dikke sokken voel je ‘m als je geen goede bescherming hebt.

Extra’s die vaak vergeten worden

Een paar dingen die niet direct in je hoofd schieten, maar die je leven zoveel makkelijker maken :

• Hockey tape : voor je stick, schaatsen of scheenbeschermers. Zonder tape voel je je gewoon… onaf.
• Reserve veters : want ze knappen altijd op het slechtst mogelijke moment – meestal net voor de warming-up.
• Handdoek en droge kleren : geloof me, niets fijner dan na een zware training een droge hoodie aantrekken.
• Waterfles : simpel, maar onmisbaar. IJshockey is intens, je verliest liters vocht zonder het te merken.

Stick & puck : je verlengstuk op het ijs

Je stick is bijna iets persoonlijks. De curve, de lengte, de flex – het moet kloppen met jouw manier van spelen. Ik gebruik meestal een 85 flex, iets zachter dan gemiddeld, omdat ik liever meer controle heb bij passes dan brute kracht bij slapshots. Test verschillende types in de winkel, praat met andere spelers, voel wat bij je past. En vergeet niet : een kapotte of gespleten stick is niet “nog even goed voor één training”. Dat eindigt zelden goed.

Tot slot : de kleine routine die het verschil maakt

Mijn routine is simpel : alles op volgorde klaarleggen – eerst de onderkleding, dan bescherming, dan uitrusting. En altijd, maar dan ook altijd, even de schaatsen controleren voor je het ijs opgaat. Een losse schroef of bot mes kan je hele training verpesten. Serieus, dat is me ooit overkomen tijdens een toernooi in Utrecht – ik gleed meer als Bambi dan als speler.

Dus, wat neem jij altijd mee als eerste ? En eerlijk, hoeveel keer heb jij al iets vergeten in de kleedkamer ?

1. Het materiaal : hout, composiet of carbon ?

• Hout : goedkoop, klassiek gevoel, maar zwaar en breekbaar.
• Composiet : licht, krachtig, duurzaam, maar duurder.
• Carbon high-end : extreem licht en reactief – favoriet bij profs.

Als je net begint, kies gerust een hybride model (een mix van hout en composiet). Zo voel je het verschil zonder je portemonnee te plunderen.

2. Lengte van de stick : kort, lang, precies goed

Oké, dit is cruciaal. Een stick die te lang is, maakt je traag. Een te korte stick beperkt je bereik. De vuistregel : zet je schaatsen aan, laat de stick recht voor je staan. De top hoort ongeveer tot je kin te komen. Zonder schaatsen ? Tot aan je neus. Simpel, maar effectief.

Let op : verdedigers gebruiken vaak een iets langere stick (meer bereik bij het afpakken), terwijl aanvallers liever een kortere stick nemen voor snellere bewegingen en beter puckgevoel. Denk er dus aan welke rol je speelt in het team.

3. Flex : het geheim van kracht en controle

De flex van een stick bepaalt hoe ver hij buigt tijdens een schot. Dat getal dat je ziet op de shaft – 75, 85, 95 – dat is geen marketing, dat is pure wetenschap. Hoe hoger het cijfer, hoe stijver de stick. En hoe stijver, hoe meer kracht je nodig hebt om hem te buigen.

• Beginners of lichtere spelers : Flex tussen 65 en 75
• Gemiddelde spelers : Flex 80-85
• Sterkere of professionele spelers : Flex 90 en hoger

Een kleine tip : kies ongeveer de helft van je lichaamsgewicht als flexwaarde. Weeg je 80 kilo ? Dan zit je goed rond 80 flex. Maar probeer vooral verschillende sticks in de winkel – het gevoel is persoonlijker dan welke tabel ook.

4. De kromming van het blad : meer dan een detail

Ik zweer bij een middelmatige curve (zoals de Bauer P92 of CCM P29). Perfecte balans tussen controle en power. Maar als je het type bent dat van slapshots houdt vanaf de blauwe lijn, probeer dan een iets agressievere kromming. Echt, dat verschil voel je meteen.

5. De kick point : waar je stick “werkt”

Elke stick heeft een punt waar hij buigt bij het schieten – dat noemen we de kick point.

• Low kick : buigt laag, ideaal voor snelle wrist shots (veel gebruikt door aanvallers).
• Mid kick : buigt in het midden, meer kracht bij slapshots en one-timers.
• High kick : buigt hoger, gebruikt door spelers die hun gewicht echt inzetten bij het schot.

Ben je een aanvaller die dicht bij het net speelt ? Ga voor low kick. Sta je vaak op de blauwe lijn te vuren ? Mid of high kick is jouw vriend.

6. Gewicht en balans : licht voelt goed, maar niet altijd beter

Iedereen wil een lichte stick. Logisch. Minder gewicht = snellere bewegingen. Maar te licht kan ook betekenen : minder gevoel bij contact. Persoonlijk vond ik sommige ultralichte modellen (onder 380 gram) té nerveus. Een stick rond de 420–450 gram is vaak de sweet spot tussen stabiliteit en snelheid.

Probeer verschillende sticks in de winkel. Slap er eens zachtjes mee op het ijs. Voelt hij “één stuk” aan, alsof alles in balans is ? Dan zit je goed.

7. Prijs : waar ligt de echte waarde ?

En eerlijk ? Zelfs profs breken ze. Dus koop slim, niet duur.

Conclusie : jouw perfecte stick bestaat (echt)

De juiste crosse vinden kost een beetje tijd, maar het loont zó hard. Als je stick goed in de hand ligt, vertrouw je op je gevoel in plaats van te vechten met je materiaal. En dat maakt het spel niet alleen beter, maar ook leuker.

Test, voel, experimenteer. Ga eens langs bij een ijshockeywinkel, vraag om advies, neem verschillende flexen in de hand. De stick die bij jou past ? Die voel je. Meteen.

En jij, wat gebruik je momenteel ? Ben je meer van de snelle wrist shots of liever de harde slapshots vanop de blauwe lijn ?